Eén week album

"Nee nee nee", zei ik nog zo tegen die pa van me. "Nee! Zo zet je die foto's niet online ze." Nee, nee en nog es nee, ik vertik het mee te doen. Mijn hele leven zomaar te koop, te grabbel. Ik schreeuwde het uit. Normaal laat ik niets van me horen, tenzij ik honger heb natuurlijk maar nu, nee. Ik wou het niet. 114 items die ergens cloudsurfend gaan zweven op een servertje in de Texaanse woestijn. Mijn allereerste kiekjes, mijn allereerste ongewassen aanblik. Het zand van levensvocht en vruchtbaarheidswater nog in mijn ogen, nee.

ikke: "De hele wereld kijkt wel mee hé pa".
pa: "Oh jongen, hou je gemak, die kijken daar ne keer naar en die zijn da weer vergeten ze, bang dat uw lief van morgen ze ook ziet of wa!? Ze kan er maar gecharmeerd door zijn."
ikke: "Hij begrijpt het weer nie ze, typisch."

Nee, cyberhippies, nooit iets van moeten weten. Al van in de buik voelde ik dat het mis ging gaan. Pas op mijn ma had het ook bijna vlaggen, alle geluk ben ik een weekje vroeger gekomen. Het heeft geen haar gescheeld. Cyberhippies, mijn pa is er zo eentje. elke scheet die hij laat wil hij op het internet zetten. Privacy dat kent die niet zenne. "Privacy is voor leugenaars die iets te verbergen hebben", zegt hij dan. Straks moet ik weer duizend armen gaan doen. Vrouwen die mij met kwijlende oogjes aankijken. Omdat ze "er zelf ook - nog - eentje willen". Ik ben geen ding hé, btw. Nee het leven van een baby, ik kan erover meespreken. en pas op, ik ben er pas hé. Welgeteld 483 keer wisselde ik van arm. 68% daarvan was een vrouwelijke arm, niet dat ik daar iets op tegen heb maar het is wel opmerkelijk, niet?

De jeugd van tegenwoordig, jammer dat een paar klootzakken op geen betere naam konden komen voor hun bandje want nu moet je elke keer naar hen doorlinken als je die 4 woorden wil gebruiken in een blogpost. Zucht. De jeugd van tegenwoordig daar moet ik ook alweer bijhoren straks. Playstation 458 spelen en zo. Spannend. Ik hoop echt dat ze iets nieuws uitvinden ze. Ja ja de jeugd van tegenwoordig zeggen ze dan. Ze moeten veel zeggen, vierendertig oma's en opa's om nog maar te zwijgen van boma's en bompa's dat krijg je als die allemaal gaan scheiden hé. Nu ja, tegenwoordig komen ze allemaal goed overeen, dus één grote familie en ikke keiveel cadeautjes, hehe. Al die saaie zever. Oei oei oei, de familie leest mee zeker, jah, moet hier dringend stoppen met negativiteit en het tegen mezelf praten.

Owh ja, bijna vergeten.



De foto's in de preview hier bovenaan deze post zijn zoals ze zijn. Onze pa was begonnen ze allemaal een beetje mooier te maken met Photoshop en RAW converter maar omdat hij weer allerhande andere dingen aan het doen was heeft hij weer veel te veel tijd verloren en was hij het uiteindelijk na een paar foto's beu. Zo gaat dat dan. Ergens aan beginnen, afgeleid en dan weer tot een stuk in de nacht bezig. Enfin, nu niet dat die foto's met een toptoestel genomen zijn. Sommige zijn zelfs gewoon flicks van de iPhone en kunnen dus best wel uncut online. Het gaat onze pa lang niet meer over den hoe het eruit ziet zolang ze er maar op staan. En 114 dat zijn er heelwat. De point van deze reeks is expositie, het documenteren van. De geboorte en het eerste bezoek en zo/.

Ik geef daar graag een kort chronologisch woordje uitleg bij:
• De eerste zijn een paar iPhone shots die het gruwelijk lange wachten in het ziekenhuis vastleggen van een lade vol naalden waar men op Twitter toen naar vroeg tot de klok die maar bleef tikken. De vrolijke anesthesist, de monitor en het bad, het bad. en als u zwanger bent twijfel dan geen seconde om er in te gaan zitten. dat lekker warme bad doet wonderen, neem het van mij aan.
• Dan komt een reeksje "hier ben ik". Die bewuste ongewassen aanblik. Ikke die voor het eerst het daglicht zie.
• Vervolgens een hele lange reeks van tante's, nonkels, meter, peter en oma's allerhande die trots poserend met mij de foto op willen. Groot gelijk! tanta Kaat, tante Eve, tante Febe, Ome Wout, Swiss (dat is tante Tinekes, mijn meter), papie (eigenlijk opa erwin, maar dat mogen we nooit meer zeggen want dat vind hij echt echt echt niet zo leuk) ome Rob, opa frietjes (den André, alleh onze pa zoals ons ma zegt. • Wel nie vergissen met mijn papa eh, ja pas op het wordt nog veel moeilijker ze), groote Moe, bomma Poel, moeke Borsbeek, Joost Getoost (das mijn peter), papa en de mama ergens er nog tussen gezwierd, en nonkel Alexis (die voor het eerste een baby vasthad zeg, ik was er toch niet zo gerust in eerst. Maar soit de jongen is intussen architect, hij kent dus wel wat van sterkteleer. Viel achteraf best mee, ik zat stevig). Oh en bijna vergeten tante Elfs, Bassy en lieve Linda. Er is veel meer volk geweest ze maar ik wil ook graag gaan slapen.
• Dan tot slot, het thuiskomen. De papa had een hele zak wit metalic ballonnen geblazen de dag van thuiskomst. Ons ma was bijna een beetje boos omdat hij 'weer' zo te laat was (enfin, later dan hij had beloofd) maar natuurlijk kun je denken als die thuiskwam en al die ballonen zag hangen en liggen in de gang was dat snel vergeten.
• Oh ja er zit een een grappig kiekje tussen van ahter het dashbord van de auto. "Ja", zei de papa, "voor die ene keer ik mij als vent op de moeder & kind parking mag zetten". Zucht de geekfreak...
• Die laatste 2 zijn mottige foto's van de kaartjes en de suikerbonen maar daar schrijf ik later wel nog iets meer over, en dan ook met wat betere foto's nauurlijk.